| Ísland! farsældafrón og hagsælda hrímhvíta móðir! |
| Hvar er þín fornaldarfrægð, frelsið og manndáðin best? |
| Allt er í heiminum hverfult og stund þíns fegursta frama |
| lýsir sem leiftur um nótt, langt fram á horfinni öld. |
| Landið var fagurt og frítt og fannhvítir jöklanna tindar, |
| himinninn heiður og blár, hafið var skínandi bjart. |
| Þá komu feðurnir frægu og frjálsræðishetjurnar góðu |
| austan um hyldýpishaf, hingað í sælunnar reit. |
| Reistu sér byggðir og bú í blómguðu dalanna skauti; |
| ukust að íþrótt og frægð, undu svo glaðir við sitt. |
| Hátt á eldhrauni upp, þar sem enn þá Öxará rennur |
| ofan í Almannagjá, alþingið feðranna stóð. |
| Þar stóð hann Þorgeir á þingi er við trúnni var tekið af lýði. |
| Þar komu Gissur og Geir, Gunnar og Héðinn og Njáll. |
| Þá riðu hetjur um héröð og skrautbúin skip fyrir landi |
| flutu með fríðasta lið, færandi varninginn heim. |
| Það er svo bágt að standa' í stað, og mönnunum munar |
| annaðhvurt aftur á bak ellegar nokkuð á leið. |
| Hvað er þá orðið okkart starf í sex hundruð sumur? |
| Höfum við gengið til góðs götuna fram eftir veg? |
| Landið er fagurt og frítt og fannhvítir jöklanna tindar, |
| himinninn heiður og blár, hafið er skínandi bjart. |
| En á eldhrauni upp, þar sem enn þá Öxará rennur |
| ofan í Almannagjá, alþing er horfið á braut. |
| Nú er hún Snorrabúð stekkur og lyngið á lögbergi helga |
| blánar af berjum hvurt ár, börnum og hröfnum að leik. |
| Ó, þér unglingafjöld og Íslands fullorðnu synir! |
| Svona er feðranna frægð fallin í gleymsku og dá! |