| 1. |
| Skáld er eg ei, en huldukonan kallar |
| og kveða biður hyggjuþungan beim, |
| mun eg því sitja meðan degi hallar |
| og mæddur smali fénu kemur heim, |
| þar sem að háan hamar fossinn skekur |
| og hulduþjóð til næturiðju vekur. |
| 2. |
| Þrumi' eg á bergi, þýtur yfir hjalla |
| þokan að hylja mig og kaldan foss, |
| nú skal úr hlíðum hárra Tinnufjalla, |
| svo huldumeyjar þægan vinni koss, |
| óbrotinn söngur yfir dalinn líða |
| eins og úr holti spóaröddin þýða. |
| 3. |
| Þú sem að byggir hamrabýlin háu, |
| hjartanu mínu alla daga kær, |
| sólfagra mey! djúpt undir bergi bláu, |
| bústu að sitja vini þínum nær; |
| döggsvalur úði laugar lokkinn bleika, |
| ljós er af himni, næturmyndir reika. |
| 4. |
| Hvurs er að dyljast? harma sinna þungu, |
| hlægja þeir öld, er ræður þeim ei bót; |
| hvurs er að minnast? hins er hvurri tungu |
| - huganum í svo festa megi rót - |
| ætlanda væri eftir þeim að ræða |
| sem orka mætti veikan lýð að fræða. |
| 5. |
| Að fræða! hvur mun hirða hér um fræði? |
| heimskinginn gjörir sig að vanaþræl, |
| gleymd eru lýðnum landsins fornu kvæði, |
| leirburðarstagl og holtaþokuvæl |
| fyllir nú breiða byggð með aumlegt þvaður, |
| bragðdaufa rímu þylur vesæll maður. |
| 6. |
| Háðungarorð sem eyrun Huldu særa |
| ei skulu spilla ljóði voru meir; |
| sendið þér annan sanninn heim að færa |
| söngvurum yðar, Njörður! Þór! og Freyr! |
| og hvur sá ás sem ata þeir í kvæði |
| eirðinni gleymi og hefni sín í bræði. |
| 7. |
| Sólfagra mey! eg sé - nú leit minn andi |
| þann seglið vatt í byrnum undan Skor |
| og aldrei síðan aftur bar að landi - |
| Eggert! ó hyggstu þá að leita vor? |
| Marblæju votri varpar sér af herðum |
| vandlætishetjan sterkum búinn gerðum. |
| 8. |
| Hvað er í heimi, Hulda!? líf og andi, |
| hugsanir drottins sálum fjær og nær, |
| þar sem að bárur brjóta hval á sandi, |
| í brekku þar sem fjallaljósið grær; |
| þar sem að háleit hugmynd leið sér brýtur, |
| hann vissi það er andi vor nú lítur. |
| 9. |
| Ó, Eggert! þú varst ættarblóminn mesti, |
| og ættarjarðar þinnar heill og ljós; |
| blessaða stund! er fót hann aftur festi |
| á frjóvri grund við breiðan sævarós. |
| Sólfagra mey! hann svipast um með tárum, |
| saltdrifin hetja, stiginn upp af bárum. |
| 10. |
| Hví er hinn sterki úr hafi bláu genginn |
| á hauður sem í næturfaðmi þreyr, |
| veit ég að þegar værðin góða' er fengin, |
| vinirnir gleyma' að birtast framar meir; |
| ó, hve hann hefir eftir þráð að líta |
| ástarland sitt með tignarfaldinn hvíta. |
| 11. |
| Tárperlur bjartar titra þér í augum, |
| tindra þær gegnum fagurt lokkasafn, |
| sólfagra mey! því sjónar þinnar baugum |
| séður er aldrei kappi þessum jafn. |
| Þú elskar, Hulda! Eggert foldarblóma, |
| ættjarðar minnar stoð, og frænda sóma. |
| 12. |
| Ó, Eggert! hvursu er þinn gangur fagur! |
| útivist þín er vorðin löng og hörð; |
| kær er mér, faðir! komu þinnar dagur; |
| hann kyssir, Hulda! þína fósturjörð; |
| sólfagra mey! hann svipast um með tárum, |
| saltdrifin hetja, stiginn upp af bárum. |
| 13. |
| Þú elskar hann, þess ann eg honum glaður, |
| ástin er rík, og þú ert hennar dís; |
| hér vil eg sitja, hér er okkar staður, |
| ó, Hulda! þar til sól úr ægi rís. |
| Hallaðu lokkahöfði bjarta þínu, |
| mín Hulda kær! að vinarbrjósti mínu. |
| 14. |
| Hann svipast um, nú sefur allt í landi, |
| svæft hefir móðir börnin stór og smá, |
| fífil í haga, hrafn á klettabandi, |
| hraustan á dúni, veikan fjölum á; |
| hann svipast um í svölum næturvindi |
| um sund og völl að háum fjallatindi. |
| 15. |
| Hallaðu lokkahöfði bjarta þínu |
| að hjarta mér sem nú er glatt og traust, |
| hallaðu þér nú hægt að brjósti mínu; |
| hann hefir ekki starfað notalaust! |
| seint og að vonum svo fær góður njóta |
| sín og þess alls er vann hann oss til bóta. |
| 16. |
| Hann líður yfir ljósan jarðargróða, |
| litfögur blóm úr værum næturblund |
| smálíta upp að gleðja skáldið góða, |
| gleymir hann öðru' og skoðar þau um stund; |
| nú hittir vinur vin á grænu engi. |
| "Velkominn, Eggert! dvelstu með oss lengi." |
| 17. |
| Eggert: |
| "Smávinir fagrir, foldarskart, |
| fífill í haga, rauð og blá |
| brekkusóley! vér mættum margt |
| muna hvurt öðru' að segja frá; |
| prýði þér lengi landið það |
| sem lifandi guð hefir fundið stað |
| ástarsælan, því ástin hans |
| alls staðar fyllir þarfir manns. |
| 18. |
| Vissi ég áður voruð þér, |
| vallarstjörnur um breiða grund, |
| fegurstu leiðarljósin mér, |
| lék eg að yður marga stund; |
| nú hef eg sjóinn séð um hríð |
| og sílalætin smá og tíð, |
| munurinn raunar enginn er |
| því allt um lífið vitni ber. |
| 19. |
| Faðir og vinur alls sem er! |
| annastu þennan græna reit; |
| blessaðu, faðir! blómin hér, |
| blessaðu þau í hvurri sveit. |
| Vesalings sóley! sérðu mig, |
| sofðu nú vært og byrgðu þig; |
| hægur er dúr á daggarnótt, |
| dreymi þig ljósið, sofðu rótt. |
| 20. |
| Smávinir fagrir, foldarskart, |
| finn eg yður öll í haganum enn; |
| veitt hefir Fróni mikið og margt |
| miskunnar faðir, en blindir menn |
| meta það aldrei eins og ber, |
| unna því lítt sem fagurt er; |
| telja sér lítinn yndisarð |
| að annast blómgaðan jurtagarð." |
| 21. |
| Hulda! hví grípa hendur þínar ljósu |
| um hendur mér og hví svo viknar þú? |
| veit eg þú elur eyrar fagra rósu, |
| alsett er rauðum blómum Huldubú; |
| Eggert er þér um ekki neitt að kenna, |
| annast hefurðu fjallareitinn þenna. |
| 22. |
| Sjáðu! enn lengra svífur fram um völlu |
| svásúðleg mynd úr ungum blómareit, |
| sterkur og frjáls og fríður enn að öllu |
| Eggert að skoða gengur byggða sveit; |
| hann fer að sjá, hve lífi nú á láði |
| lýðurinn uni, sá er mest hann þráði. |
| 23. |
| Brosir við honum bærinn heillagóði |
| í brekkukorni, hreinn og grænn og smár; |
| þar hefir búið frændi hans með fljóði |
| í flokki ljúfra barna mörg um ár; |
| þar hefir sveitasælan guðs í friði |
| og sóminn aukist glöðu bæjarliði. |
| 24. |
| Þar hefir gjörst að fullum áhrínsorðum |
| allt sem hinn mikli bóndavinur kvað |
| um dalalíf í búnaðsbálki forðum, |
| um bóndalíf, sem fegurst verður það. |
| Sólfagra mey! nú svífur heim að ranni |
| sæbúinn líkur ungum ferðamanni. |
| 25. |
| Sólfagra mey! nú seilist yfir tinda |
| úr svölum austurstraumum roði skær, |
| nú líður yfir láð úr höllu vinda |
| léttur og hreinn og þýður morgunblær; |
| svo var mér, Hulda! návist þín á nóttu |
| sem nú er ljósið jörð á votri óttu. |
| 26. |
| Vertu nú sæl! þótt sjónum mínum falin |
| sértu, ég alla daga minnist þín; |
| vertu nú sæl! því dagur fyllir dalinn, |
| dunandi fossinn kallar þig til sín; |
| hann breiðir fram af bergi hvítan skrúða, |
| bústaður þinn er svölum drifinn úða. |
| 27. |
| Vertu nú sæl! því sólin hálsa gyllir |
| og sjónir mínar hugarmyndin flýr; |
| ó, Hulda kær! er fjöll og dali fyllir |
| fjölbreyttu smíði, hvar sem lífið býr |
| og dauðinn, sem að svo þig löngum kallar |
| sá er þig aldrei leit um stundir allar. |
| 28. |
| Smali: |
| (fer að fé og kveður) |
| "Það var hann Eggert Ólafsson, |
| ungur og frár og viskusnjall, |
| stóð hann á hauðri studdur von, |
| stráunum skýldi vetrarfall; |
| meðan að sól úr heiði hló, |
| hjúkraði laukum, eyddi snjó, |
| kvað hann um fold og fagra mey |
| fagnaðarljóð er gleymast ei. |
| 29. |
| Kvað hann um blóma hindarhjal |
| og hreiðurbúa lætin kvik, |
| vorglaða hjörð í vænum dal |
| og vatnareyðar sporðablik; |
| þó kvað hann mest um bóndabæ |
| er blessun eflir sí og æ, |
| af því að hjónin eru þar |
| öðrum og sér til glaðværðar. |
| 30. |
| Það var hann Eggert Ólafsson, |
| allir lofa þann snilldarmann, |
| Ísland hefir ei eignast son, |
| öflgari stoð né betri' en hann; |
| þegar hann sigldi sjóinn á |
| söknuður vætti marga brá; |
| nú er hann kominn á lífsins láð |
| og lifir þar sæll fyrir drottins náð." |