| Skein yfir landi sól á sumarvegi |
| og silfurbláan Eyjafjallatind |
| gullrauđum loga glćsti seint á degi. |
| Viđ austur gnćfir sú hin mikla mynd |
| hátt yfir sveit, og höfđi björtu svalar |
| í himinblámans fagurtćru lind. |
| Beljandi foss viđ hamrabúann hjalar |
| á hengiflugi undir jökulrótum |
| ţar sem ađ gulliđ geyma Frosti og Fjalar. |
| En hinum megin föstum standa fótum |
| blásvörtum feldi búin Tindafjöll |
| og grćnu belti gyrđ á dalamótum; |
| međ hjálminn skyggnda, hvítri líkan mjöll, |
| horfa ţau yfir heiđavötnin bláu |
| sem falla niđur fagran Rangárvöll; |
| ţar sem ađ una byggđarbýlin smáu, |
| dreifđ yfir blómguđ tún og grćnar grundir. |
| Viđ norđur rísa Heklutindar háu. |
| Svell er á gnípu, eldur geisar undir, |
| í ógnadjúpi, hörđum vafin dróma, |
| Skelfing og Dauđi dvelja langar stundir. |
| En spegilskyggnd í háu lofti ljóma |
| hrafntinnuţökin yfir svörtum sal. |
| Ţađan má líta sćlan sveitarblóma; |
| ţví Markarfljót í fögrum skógardal |
| dunar á eyrum, breiđa ţekur bakka |
| fullgróinn akur, fegurst engjaval |
| ţađan af breiđir hátt í hlíđarslakka |
| glitađa blćju, gróna blómum smám. |
| Klógulir ernir yfir veiđi hlakka; |
| ţví fiskar vaka ţar í öllum ám. |
| Blikar í laufi birkiţrastasveimur |
| og skógar glymja, skreyttir reynitrjám. |
| Ţá er til ferđar fákum snúiđ tveimur |
| úr rausnargarđi hćstum undir Hlíđ, |
| ţangađ sem heyrist öldufallaeimur; |
| ţví hafgang ţann ei hefta veđur blíđ |
| sem voldug reisir Rán á Eyjasandi, |
| ţar sem hún heyir heimsins langa stríđ. |
| Um trausta strengi liggur fyrir landi |
| borđfögur skeiđ međ bundin segl viđ rá; |
| skínandi trjóna gín mót sjávargrandi. |
| Ţar eiga tignir tveir ađ flytjast á |
| brćđur af fögrum fósturjarđarströndum |
| og langa stund ei litiđ aftur fá, |
| fjarlćgum ala aldur sinn í löndum, |
| útlagar verđa vinaraugum fjćr; |
| svo hafa forlög fćrt ţeim dóm ađ höndum. |
| Nú er á brautu borinn vigur skćr |
| frá Hlíđarenda hám; ţví Gunnar ríđur, |
| atgeirnum beitta búinn - honum nćr |
| dreyrrauđum hesti hleypir gumi fríđur |
| og bláu saxi gyrđur yfir grund; |
| ţar mátti kenna Kolskegg allur lýđur. |
| Svo fara báđir brćđur enn um stund; |
| skeiđfráir jóar hverfa fram ađ fljóti, |
| Kolskeggur starir út á Eyjasund. |
| En Gunnar horfir hlíđarbrekku móti, |
| hrćđist ţá ekki frćgđarhetjan góđa |
| óvinafjöld, ţó hörđum dauđa hóti. |
| "Sá eg ei fyrr svo fagran jarđargróđa, |
| fénađur dreifir sér um grćna haga, |
| viđ bleikan akur rósin blikar rjóđa. |
| Hér vil eg una ćvi minnar daga |
| alla sem guđ mér sendir. Farđu vel, |
| bróđir og vinur!" - Svo er Gunnars saga. |
| Ţví Gunnar vildi heldur bíđa hel |
| en horfinn vera fósturjarđarströndum. |
| Grimmlegir fjendur, flárri studdir vél, |
| fjötruđu góđan dreng í heljarböndum. |
| Hugljúfa samt eg sögu Gunnars tel, |
| ţar sem eg undrast enn á köldum söndum |
| lágan ađ sigra ógnabylgju ólma |
| algrćnu skrauti prýddan Gunnarshólma. |
| Ţar sem ađ áđur akrar huldu völl |
| ólgandi Ţverá veltur yfir sanda; |
| sólrođin líta enn hin öldnu fjöll |
| árstrauminn harđa fögrum dali granda; |
| flúinn er dvergur, dáin hamratröll, |
| dauft er í sveitum, hnipin ţjóđ í vanda; |
| en lágum hlífir hulinn verndarkraftur |
| hólmanum, ţar sem Gunnar sneri aftur. |