| 1. |
| Hæð veit eg standa - |
| það var Herborg áður |
| fleiri' en fimm daga - |
| þars eg feiknstafi |
| fleirsta' um leit, |
| svalri Sefströnd á. |
| 2. |
| Harðan helgaldur, |
| þá er um haf kominn, |
| vindur á vogi blæs, |
| brimskafl bláfaldinn |
| buldri þungu |
| grenjar að grunnsteinum. |
| 3. |
| Eitt var það undra |
| er eg þar eyrum nam |
| þá næddi næturkul; |
| ungbarns ópi, |
| sem þess er ófætt dó, |
| þótti mér hvurt strá stynja. |
| 4. |
| Hví svo þrungin þú |
| þungu drepur |
| höfði moldu mót? |
| hví þú in hárfagra |
| hrelldum lík |
| sóley! sólu flýr? |
| 5. |
| Hvurt þá svo harðráð |
| og heiftarfull |
| býr í brjósti lund |
| Hræsvelg hrímþursa, |
| er í hvirfilbyl |
| fer of foldar jaðar? |
| 6. |
| Var það ei ærið |
| er þú áður felldir |
| sóluborið blóm, |
| þótt ei saklausu |
| síðan hingað að |
| feyktir þess frækorni. |
| 7. |
| Illska, andstyggð |
| og óþoli, |
| örgust eiturjurt, |
| grær hér í grasi |
| uns guðs veður |
| fellir þau fullvaxta. |
| 8. |
| Syrgir nú einmana |
| ið unga blóm |
| runnið í reit lasta, |
| hörðum huga |
| hatar sól og vind |
| fyrir tilveru tíma. |
| 9. |
| En Bergur! þú |
| sem und bjargstórum |
| syndaþunga þreyr, |
| höfði hnarreistu |
| - svo er hjartað blint - |
| apast að óheillum. |
| 10. |
| Saklaus blóm |
| þau er ei synd þekktu |
| felast fyri þér, |
| þars þú glaður |
| þeim er gabbað fékkst |
| mætir að munaði. |