| Ástkæra, ylhýra málið |
| og allri rödd fegra! |
| blíð sem að barni kvað móðir |
| á brjósti svanhvítu; |
| móðurmálið mitt góða, |
| hið mjúka og ríka, |
| orð áttu enn eins og forðum |
| mér yndið að veita. |
| Veistu það, Ásta! að ástar |
| þig elur nú sólin? |
| veistu að heimsaugað hreina |
| og helgasta stjarnan |
| skín þér í andlit og innar |
| albjört í hjarta |
| vekur þér orð sem þér verða |
| vel kunn á munni? |
| Veistu að lífið mitt ljúfa |
| þér liggur á vörum? |
| fastbundin eru þar ástar |
| orðin blessuðu. |
| "Losa þú, smámey! úr lási" |
| lítinn bandingja; |
| sannlega sá leysir hina |
| og sælu mér færir. |