| Durch den Wald, im Mondenscheine, |
| Sah ich jüngst die Elfen reuten; |
| Ihre Hörner hört ich klingen, |
| Ihre Glöckchen hört ich läuten. |
| Ihre weißen Rößlein trugen |
| Güldnes Hirschgeweih und flogen |
| Rasch dahin, wie wilde Schwäne |
| Kam es durch die Luft gezogen. |
| Lächelnd nickte mir die Köngin, |
| Lächelnd, im Vorüberreuten. |
| Galt das meiner neuen Liebe, |
| Oder soll es Tod bedeuten? |
Í þýðingum sínum hefur J. lagt meira upp úr því að ná andblæ frumkvæðisins og haft að meginmarkmiði að kvæðið geti staðist sem kveðskapur á íslensku, fremur en að þýða frá orði til orðs. Í því skyni leyfir hann sér að hnika til ýmsum smávægilegum atriðum. Til að mynda fljúga álftir Heines ekki í neina ákveðna átt, þannig að þangað er ekki hægt að sækja rökstuðning fyrir annarri hvorri áttinni, ,suður` eða ,austur` sem skilur á milli Fjölnisgerðar og Ljóðm47.